«Θωρώ τον ουρανό γελά..»
Η αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το βράδυ του Σαββάτου της 26ης Απριλίου 2014, κατακλύζεται από πλήθος κόσμου, για την παρουσίαση όχι μιας συνηθισμένης μουσικής συμμετοχής, αλλά για την εκτέλεση ενός ντοκουμέντου.
Μέσα στο δάσος μιας σκηνικής «οικογένειας», που αποτελούνταν από αξιόλογους συνεχιστές της κρητικής μουσικής παράδοσης, από το ανατολικό έως το δυτικό άκρο της Μεγαλονήσου, θαρρούσε κανείς πως ουρανός μνήμης ξετυλίχτηκε σαν σκέπη, μεγαλουργώντας.
Προσωπικότητες, από τον Κορνάρο ως το Ροδινό και από το Βλαστό ως τον Μουντάκη, έγνεψαν στιχομυθίες ζωής από τον ουρανό αυτό, που θωρούσαμε να γελά.
Υφαντό ιδιωματισμών εικόνας και ήχου, πρόβαρε την χροιά άλλων καιρών, με νήμα ηχηρό το σήμερα, του στίγματος του πάθους για τη συνέχεια, που αναμοχλεύει ευλαβικά και ύψιστα.
Μινωικά αναθήματα απέναντι από της λύρας τα προστάγματα, Ορέων συνομιλίες παραλλήλως στου βιολιού την ανάσα, συνόδευσαν τα βήματα χορευτών από τα δυο αντικριστά σημεία της κρητικής καταγωγής.
«Θωρώ τον ουρανό γελά…» Λαογραφικού Χορευτικού Ομίλου «Κρήτες»
Ο Λαογραφικός Χορευτικός Όμιλος «Κρήτες» που η ίδρυσή του, αποτελεί σημείο ένθερμης αναβίωσης της κρητικής παράδοσης στην Αττική, υποστήριξε χορευτικά, την παράσταση-ντοκουμέντο «Θωρώ τον ουρανό γελά…», εξυμνώντας την μεγαλοπρεπή Ιστορία της Κρήτης.
Στα χνάρια παλαιών καιρών, που πατούσαν σαν σε χώμα μυρωδάτο γης κρητικής, με τη λαμπρότητα παρελθόντος, μαζώξεων πανηγυριού και συντροφικών τελετών, χαράς και συγκίνησης, οι «Κρήτες» της Αθήνας, στόλισαν τον μουσικό κύκλο υπό την καθοδήγηση του χοροδιδασκάλου Γιώργου Πετράκη.
Σε μια ποιοτική εμφάνιση, που στόχευε στην καρδιά των θεατών, έσπειραν μνήμες πλούτου αρχέγονου στη σκηνή του Μεγάρου.
«Άντρες φανήσιμοι και καστροπολεμάρχοι», ενδεδυμένοι με την ανδρεία ενός Πεντοζάλι και γυναίκες μοιραίας ευγένειας που ακολουθούσαν με λεπτότητα την ομορφιά του συρτού, πάντρεψαν το άλλοτε με το σήμερα, κάτω από το ρυθμικό χειροκρότημα των ψυχών και των βλεμμάτων.
Η εκλεπτυσμένη ενδυματολογική παρουσία και η εικαστική αρμονία, συνοδευόμενη από τη θεατρικότητα των σωμάτων, συμβάδιζαν με τους αλλοτινούς καιρούς που οι χορευτές απαθανάτισαν, μιας Κρήτης που ανά τους αιώνες διατηρεί άσβεστη τη φλόγα του Πνεύματός της.
Ο Γιώργος Πετράκης με φανερό το έμφυτο πάθος του για την κρητική παράδοση,
με ύφος και ήθος διδάσκαλου και πυγμή πρωτοχορευτή, συντόνιζε και καθοδηγούσε τους χορευτές του, επικαλούμενος τη μαγεία της απανταχού αρχοντιάς, κερδίζοντας τον τίτλο του συνεχιστή μιας βαθιάς ιστορίας.
Ο διδάσκαλος, πρωτοχορευτής και ιδρυτής του Ομίλου αναφέρει με το έργο του παραδειγματικά, πως ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται, μα θεριεύει και θρέφεται από τη μητέρα Ψυχή που κουβαλά ο «Άνθρωπος», μέσα από την απλότητα και την πίστη του στις ρίζες και εντάσσεται στην ιστορία, γεφυρώνοντας το χθες με το σήμερα, μέσα από τη γνώση και τη φροντίδα μιας συνειδησιακής προσευχής προς την εξέλιξή του.
Ο Λαογραφικός Όμιλος «Κρήτες» κατάφερε να ενσωματώσει με σεβασμό την αντίληψη της μεγάλης κληρονομιάς της Κρήτης, εξυμνώντας μια πράξη πολιτισμού στη σκηνή του Μεγάρου.
«θωρώ τον ουρανό γελά…»
Το έργο των μουσικών και χορευτών της παράστασης, γοήτευσε, δίδαξε, επανέφερε τις μνήμες και σφράγισε το γεγονός, πιστοποιώντας πως ο Άνθρωπος ελέγχει τη δύναμή του απέναντι στην πολυποίκιλτη ζωή, όταν εντάσσεται στην ιστορία ως επιτελεστής της.
Βασιλική Σπύρου-Εικαστικός
